تندیس عشق و اندیشه

هر از چند گاهی، یکهویی بی مقدمه از همسرتان، فرزندتان،دوستتان یا هر کس دیگری که به نوعی با شما گره خورده است،با آرامش و مهربانی بپرسید: "احساس خوشبختی میکنی؟ کلا خوبی؟"بعدش دیگر یک کلمه هم نگویید و فقط بگذارید او حرفهایش را بزند.بگذارید رسوبات ته گرفته اش را بیرون بریزد.بگذارید سبک شود.سبکبالی، هم حال او را خوب میکندو هم آیینه ای برای نشان دادن چیزهایی میشود که از آن غافلید.حتی گاهی از خودتان هم این سوال را بپرسید:هی فلانی! احساس خوشبختی میکنی؟اگر ندای مثبتی از درونتان بلند شد؛دو دستتان را بالا کنید و بلند و بی پروا بگویید الاهی صدهزار مرتبه شکرت.و اگر پاسخی منفی یا شل و تردیدآمیز برخاست،با خودتان بگویید: آخه چرا؟ چرا احساس خوشبختی نمی کنی؟ چته لعنتی؟چی کم داری مگه؟ اگه چی داشته باشی، دیگه احساس خوشبختی میکنی؟چند وقت دیگه قراره احساس خوشبختی کنی؟ تا کی ...نگذارید در چرخ دنده های زندگی روزمره، هدف از چرخیدن را گم کنید.موضوعات مرتبط: لحظه ای بیندیشیم...برچسب‌ها: همسر , فرزند , صمیمیت , مشاوره , روانشناسی تندیس عشق و اندیشه...